Een kraamweek met Syrische lekkernijen
"De deur wordt opengedaan door een trotse papa. In zijn kielzog 3 dochters." Kraamverzorgende Ilse kraamt bij een Syrisch gezin. Het gezin spreekt geen Nederlands, maar ze begrijpen elkaar heel goed dankzij handen, voeten en tekenen.
3 dochters en een babyzoon
De deur wordt opengedaan door een trotse papa. Met in zijn kielzog 3 dochters, van 5 en 4 jaar en nog een kleintje van 11 maanden. Mama ligt boven op bed en ook de verloskundige is bij haar. Ze zitten aan de thee met een bordje vol Syrische lekkernijen.
Er volgt een korte kennismaking en felicitaties in gebaren, want mevrouw praat geen Nederlands. De verloskundige praat via de telefoon met een familielid die voor het gezin tolkt. Op het bed ligt een prachtig jongetje heerlijk te slapen.
Na het telefoongesprek praat de verloskundige mij even bij. De bevalling heeft in het ziekenhuis plaatsgevonden doordat de vliezen al te lang gebroken waren. De bevalling zelf ging vlot en het gezin is diezelfde avond weer thuisgekomen.
Communiceren met handen, voeten en tekenen
Het gezin spreekt bijna geen Nederlands. Als de verloskundige vertrokken is, probeer ik via Google translate met de kraamvrouw te praten. Ze zegt: ‘niet goed’. En inderdaad als ik haar wat laat zeggen en ik vertaal het naar het Nederlands, dan klopt dat niet echt. Dan maar met handen, voeten en tekenen deze week.
De kleine man wordt ondertussen wakker en wil drinken dus we gaan aan de slag. Dit is duidelijk een mama met een brok aan ervaring, dus ze doet het voeden zo even en zonder problemen.
Dan wordt de vraag gesteld ‘baby was’ dus tijd voor een badje. Ik zet alle spullen klaar en vul het badje onder toeziend oog van de grote zussen. De kleinste ligt inmiddels te slapen op een deken in de kamer en papa ligt erbij.
We zoeken schone kleertjes. En dat is nog best wat gepuzzel met de maten, maar het lukt een passend pakje te vinden. De zussen helpen mee met wegen en wassen, wat een feest!
Syrisch Suikerfeest
De volgende dag staat er een tafel vol met allerlei lekkers. Meneer probeert uit te leggen dat het Syrisch Suikerfeest is. Ik word uitgenodigd om op een kussen op de grond te komen zitten en met ze mee te eten. De familie en vooral moeder is heel mooi aangekleed. Ook willen ze graag foto’s maken met mij erbij en ik van hun, maar traditioneel mag de moeder niet op de foto! Heel bijzonder om dit mee te maken en het smaakt heerlijk.
Vandaag mag ik niet wassen of het sanitair doen, want het is feest en de familie komt vanavond. Dit laatste ging uiteindelijk niet door, want dat was toch wel iets te vermoeiend!
Ik ga met de kinderen kleurplaten kleuren en filmpjes kijken. En natuurlijk doe ik de controles van moeder en kind.
Regelmatig voeden
De dag erna is weer ‘gewoon’ en bij het wegen zie ik toch wel dat het kleine mannetje inmiddels 7% is afgevallen. Ik probeer aan moeder uit te leggen dat hij echt om de 3 uur eten moet hebben en teken klokken op papier. Ze zegt ja, maar snapt ze het ook? Als vader terugkomt van het boodschappen doen probeer ik nog een keer alles uit te leggen.
Vader begrijpt het en bij mijn tekeningen schrijft hij de Arabische teksten op. En ook vraag ik of ze de luiers willen bewaren. Tussendoor bel ik ook nog even de verloskundige om alles door te geven en het verdere beleid te overleggen.
Moeder snapt het nu ook en de volgende dag zegt ze (lees: wijst aan) wanneer de laatste voeding was en geeft de bak met alle luiers zodat ik ze kan checken. Ook is de kleine man weer 20 gram gegroeid, dus we gaan de goede kant op.
Stempelen en koffie, koffie, koffie
De grote zussen vinden hun kleine broertje geweldig en zelfs de kleinste zus geeft kusjes op haar manier en gaat voor hem dansen. En als mama, kleine zus en de kleine man even rusten, speel ik met de meisjes in de tuin of gaan we kleuren of bellen blazen. Ook heb ik wat canvas lijstjes meegenomen om voetjes te stempelen met alle kinderen. Dat vinden ze helemaal leuk!
Op dag 8 helpen ze mee met het badje en mama rommelt wat beneden. Als het tijd is om de vitamines te geven aan de kleine man (vitamine K en D starten op dag 8), vraag ik de grote zussen of ze een klein koffielepeltje willen halen. Ze rennen naar beneden en roepen: “mama koffie koffie”.
De kraamvrouw snapt er niks van en denkt dat ik koffie wil. Als ze bovenkomt en de vitamines ziet staan moet ze heel hard lachen en begrijpt ze het en brengt een klein lepeltje. Daarna nog met z’n allen aan de thee en via het papierwerk de laatste dingetjes invullen.
Tijd om afscheid te nemen en als dank krijg ik nog een mooie plant als dank. Ook dit gezin gaat het weer redden zonder mijn hulp al vinden ze het wel heel erg jammer dat ik wegga….
Deze kraamvogel vliegt weer door….
Groetjes kraamverzorgster Ilse Zwaan
